RED MEAT (US)
website
cd review

Wil je echte onvervalste honky tonk country horen from down home, weet je wel, dan moet je Red Meat gaan zien. Dat kan nog probleemloos, ze toeren nog volop in onze contrijen gedurende twee weken. Wij zijn gaan kijken in Den Bromfiets en ..oh ja...dat is dus wel degelijk zóó down home honky tonk, dat het haast blasfemie is, het uit zijn natuurlijke biotoop te rukken. Je moet een knop omdraaien om dit te kunnen vatten. Het instrumentarium dat staat opgesteld, spreekt voor zich. Een akoestische gitaar Gibson , die kunnen tegen een stootje, een fiddle of course, een Telecaster 1958, een Precision bass en een gereduceerde drumstel.

De band is samengesteld uit een allegaartje van uiterst sympathieke kerels. Scott Young, vocals and acoustic guitar, Smelley Kelley, vocals, Les James, drums and vocals, Jill Olson, vocals and bass and Michael Montalto, telecaster, accordion and piano. De piano heft hij thuis gelatin. Te groot en te zwaar en je kan toch niet op zo’n Japans plastieken onding gaan spelen. Honderd percent ongekunsteld. Ze gedragen zich geenszins als artiesten. “It’s only a living, y’know ! We’re lucky we’re musicians, cause the farming industry is going down, back home in the Midwest.” Ja, dat hadden we hier ook al gehoord. Hoewel ze momenteel in San Francisco, the Mission Area, honken, zijn ze allen afkomstig uit Iowa, Missouri, Oklahoma en Ohio. Kan het agrarischer ? “Cornfields as far as the eye reaches !” Als je een typyiche farmer hebt te casten, heb je hier volop keuze. Het is niet geakteerd. Ze zíjn zo gewoon. Vooral Scott dan is hier geknipt voor. Hij is bovendien een tikkeltje mensenschuw. Het is hun eerste keer België en Nederland en ze vinden het fantastisch. Ze gedragen zich als Japanners, ze willen op de foto met alles en iedereen. Elkeen heeft z’n digitaaltje en als je je aanbiedt om de foto te schieten, ben je vertrokken voor vijfmaal dezelfde pose met elk toestelletje. Hartvertederend. Wie zegt dat Amerikanen imperialistische veelvraten zijn ?

Red Meat heeft tot nu vier album’s volgezongen. Practisch alle nummers op deze zijn van Scott Young, behalve farmer ook nog toondichter dus. En op de eerste na, zijn ze alle geproducet door Dave Alvin. Daarom heb ik geen aanknopingspunt. Ze spelen hier in Den Bromfiets ook alleen eigen werk, op één obscuur nummer van Johnny Cash na. Geen enkel herkenningssignaal te bespeuren voor mij, hoogstens enkele gelijkenissen met werk van Merle Haggard en Buck Owens. En dan nog. Toen Smelley samen met mij op de foto wou voor de Road King, vertelde hij me dat dat er eentje voor de website was. Tjonge, een anachronisme. Ik was van oordeel dat ik daarop wellicht de dagprijzen van de livestock (= levend vee) zou aantreffen. Maar neen, het is wel degelijk een website over de band Red Meat en zijn componenten. Hierop kan je de verdere avonturen van farmer Scott en cowboy Smelley blijven volgen.
Nogmaals, Red Meat is tot op het bot traditionele country en honky tonk. Maar ze spelen het als de besten. En vanwege zijn authenticiteit en eerlijkheid is deze muziek veel genietbaarder dan zijn melige commerciële radiovariant.
Na hun gig hier in Bonheiden haasten ze zich naar Gooreind om het Country and Rootsfestival af te sluiten vrijdag 13 juni kan je ze bewonderen in 'De Kriekelaar' te Schaerbeek
Met dank aan Den Bromfiets, Erwin & Tom en Surfin’Airlines.

witteMVS